ایشون یک تصویر و نماد خیلی باارزش از کودک درون من هست وقتی هنوز تازه باهام آشتی کرده بودیم.

تازه پیداش کرده بودم و بعد از کلی منت‌کشی حاضر شده بود باهام حرف بزنه و کلی دعوا کنه.

و این لبخند رضایتی که روی لباش میبینید نتیجه پذیرش، تسلیم و عذرخواهی من در مقابل اشتباهات، بی توجهی‌ها و ظلم های زیادی هست که در حقش کرده بودم.

با وجود ژولیدگی موهاش و لباس های کهنه‌اش، خوشبختانه هنوز چشماش برق میزد، هنوز بهم امید داشت،هنوز قلبش میتپید و پر از عشق بود و با همین فسقل هیکلش بهم دلداری و قوت قلب میداد که همیشه با من تا لحظه مرگ میمونه و کمکم میکنه تا خیلی چیزارو برای جفتمون جبران کنم.

نمیتونی تصور کنی وقتی برای اولین بارها میدیدم که چطوری از روی ترس، ناآگاهی و خودخواهی این کوچولوی بی پناه رو مقابل ظلم و خشونت آدم ها رها میکردم چه قدر گریه کردم. چه قدر گریه کردم وقتی برام تعریف میکرد چطور بخاطر خوش‌آمد و گرفتن تایید از دیگران ندیده گرفته بودمش، تحقیر و سرزنشش کرده بودم و حتی ازش متنفر بودم.

چه قدر گریه کردم وقتی برام تعریف میکرد بارها و بارها با تمام وجودش منو صدا میکرده و ازم در مقابل آسیب‌ها و تجاوزهای دیگران کمک میخواسته و من چشمهامو بزور بسته نگه میداشتم و گوش هامو میگرفتم تا نبینم و نشنوم. تا مجبور نشم سر اون عوضی که به کودکی حمله کرده که تو تمام دنیا تنها تکیه‌گاهش منم، بایستم و ازش دفاع کنم.